බැලුම් සීයා

අළු පැහැ අත්කොට කමිසයකින් හා ඉරි වැටුනු පිජාමා සරමකින් සැරසුනු, මුහුණ පුරා සුදුපාට රැවුල වැවුණු ඇස් ලොකු, කට පළල්, තරමක් කුදු වූ මිනිසෙකු අපේ ගේ ඉදිරිපිට නැවතී ... ආ .. චූටි බබා යැයි එකවර පැවසුවේය.. ගල්ගැසී ඒ මිනිසා දෙස බලා සිටි මා කිසිවක් නොකියා ගෙට දිවීමි. (එවකට මා 03 වන වසරේ සිටියෙමි. ) ගෙතුලට ගොස් හොරෙන් ජනේලයෙන් ඒ වයසක මිනිසා සිටි දිශාව බැලූ මට පහත් කරගත් හිසින් යුතුව ආපසු ගමන් කරනා ඒ මිනිසා දිස්විය... ඔබට කියන්න, ඒ මොහොතේ මාගේ සිතට දැණුනු දුක අදත් ඒ සිද්ධිය මතකයට නැගෙනවිට ඒ ලෙසින්ම දැනේ. අපේ ගෙදර පසුකොට ටික දුරක් ගියවිට මාගේ සමවයසේම වුන් කිහිප දෙනෙකු මේ වයසක මිනිසා වටකර ගෙන සිටිනු මා දිටීමි. සිදුවන්නේ කුමක්දැයි හරිහැටි නොපෙනෙන්නේ මා තවමත් ඒ දෙස බලා සිටින්නේ ජනේලයේ බීරළු අතරින් නිසාවෙනි....

එදා දවස එලෙස නිමවෙත්ම රාත්‍රියේ මේ මිනිසා ගැන මා මාගේ අම්මාට පැවසීමි.. ටික වේලාවක් මට සවන් දුන් ඇය, කවුරු හරි සීයා කෙනෙක් වෙන්නැති පුතේ යැයි කියමින් ඒ මාතෘකාවෙන් ඉවත්වීය. ඊට පසුදින පාසැලේදී ගමේ මාගේ සමවයස්කාරයි‍න්ගේ අත්වල බැලුම් බෝල විය.. කොහෙන්දැයි මම එකෙකුගෙන් ඇසීමි.. ඊයේ බැලුම් සීයා දුන්නේ යැයි පවසමින් ඌ තම අත වූ බැලුම මට පෙන්නුවේය.

එදින සවස මා මේ අමුත්තා එනතුරු මග රැක සිටියෙමි... හැරමිටියට වාරුවෙමින් සියා ඈතින්ම එනු පෙනේ... ලඟටම විත් චූටිබබා ඊයේ මට බයවුනාද යැයි සිනාසී ඇසුවේය. ඇත්තටම ඔහුගේ වැවුණු කොණ්ඩයත් රැවුලත් නිසා බය හිතෙන මුහුණක් මැවී පෙණුනේ ගෝනි බිල්ලෝ එනවා ඇවිත් ළමයි අරන් යනවා..... කියා මාගේ ආච්චි අමිමා හැම නිතරෙම මට පැවසූ බව මතකයට ආ නිසාවෙනි. ඒත් සීයා තමන් සතු සිනහව එලෙසින්ම මාවෙත යොමාගෙන සිටී.. හේ තම කමිස සාක්කුවට අත යොමා පුංචි ග්‍රොසරි බෑගයක වූ නාරං බික් 04ක් මට දිගු කළේය. (දැන්නම් මේ සීනි බෝල නාරං බික් දකින්නත් නැත) සීයාට සිනහවී එය අතට ගත් මා වෙත ලං වූ ඔහු මාගේ හිස අත ගා හොඳට ඉගෙනගෙන ලොකු මහත්තයෙක් වෙන්න ඕන හොඳද.. යැයි පවසමින් පාරේ ඉදිරියට ගියේය.. මා පමණක් නොවේ සීයා එනතෙක් මග රැක සිටි මුළු බළඇණියම සීයා වටකර ගෙන කෑ කෝ ගසති...

මේ ක්‍රියා වලිය හැම සතියකම සිදුවූ අතර, සීයා අපේ ගම් මැද්දෙන් නොගියේ බොහෝ කලාතුරකිනි. මේ වනවිට මේ අපූරු මිනිසාට අප මහත් සේ ආදරය කළෙමු. ඔහුත් අපට එලෙසින්මය. ඔහුට නම පට බැඳුනේ බැලුම් සීයා නමිනි.

දින සති මාස අවුරුදු ගෙවී අප නැවතුනේ 11 වන වසරේය.. දැන් ඉතිං කරන්නේ අමන කම් මිසක් වැඩකට ඇති දේවල් නොවේ... මේ කාල පරාසයේත් මේ සීයා අපේ ගම් මැද්දේ හවසට ගමන් කිරීම හැමදාම සිදුවිය.. ඒ අතර ගමේ සිටින ප්‍රවෘත්ති නිවේදිකාවන් මේ සීයා ගැන නොයෙකුත් ප්‍රවෘත්ති පතුරුවා තිබුණෝය. ඒවා සමහරක් පහත් ගණයේ ඒවා වුණු අතර, පුංචි එවුන් සීයාට ලංවීම වැලැක් වීමට ගැහැණු මහත් වෙහෙසක් දැරූ අයුරු අදත් සිහියට නැගේ.. මේ ආරංචි කණ වැකුණායිනදෝ සීයාගේ සවස ගමන සතියකට එක් වරක් පමණක් සිදුවීමත් සමග සීයාගේ පළමු බළ ඇණියේ සාමාජිකයින් වූ අප කිහිප දෙනෙකු සීයා සිටි රජවැව ඉස්මත්තට ගියෙමු... අදටත් මාගේ දෙමව්පියන් මම මේ වැව් ඉස්මත්තට ගිය බවක් නොදනී... ඔවුන් මට මහත් සේ ආදරය රැකවරණය දැක්වූවෝය.... කළේ වැරැද්දක් බව දන්නා නිසා එය අද මෙලෙස මෙතන සටහන් තබන තෙක් මාගේ පණුවන් රැළ හැරෙන්නට කිසිවෙකුත් දන්නේ නැත......

වැව් ඉස්මත්තේ ගල් පර්වත ලඟ සීයා ඉන්නා බව මුළු අම්පාරම දනී.. බැලුම් සීයා එච්චරට ප්‍රසිද්ධය... කරදඬු උස් මහත් වුවත් සීයා එනතෙක් මග බැලීමට අප නිරායාසයෙන් පුරුදු වී සිටියෙමු... සීයාට අසනීපව ඇති බව ඇතදීම වටහාගත් අපි රජවැව ගමේ අයියලා කිහිප දෙනෙකුගේම සහය ඇතිව සීයා රෝහල් ගත කළෙමු... පුදුමයකි, ටික වේලාවක් යන විට මාගේ වයසේ කොල්ලන්ම පමණක් 75ක පමණ රොත්තක් රෝහල් භූමිය ආක්‍රමණය කර අවසන්ය.. ඒ සියල්ලෝම සීයාගේ ආදරය ඔවදන් ලත් අයවලුන් වෙති.. රෝහල් කාර්යය මණුඩලයද අපට ඉමහත් දායකත්වයක් දැක්වූයේ ඔවුන්ද මේ සීයා ගැන අසා ඇත්තවුන් පමණක් වූ නිසාවෙණි...

දින කිහිපයක් රෝහල් ගතව සිටි සීයාට දැන් සම්පූර්ණ සුවය ලැබී ඇත... දින කිහිපයක් නිරාහාරව සිටි නිසා මෙසේ වන්නට ඇතැයි යන වෛද්‍ය නිගමනය ඒ අස්සේ අපේ කණ ගාවින් එහෙට මෙහෙට යනවිට අපට වයසින් වැඩි එකෙකු අපි සීයාව වැඩිහිටි නිවාසයට භාරදෙමු යැයි යෝජනාවක් කළේය.. 250කට ආසන්න බළ ඇණියක් ඒ වන විටත් අප සමගය.. සීයා ඒ පිළිබඳව මුරණ්ඩු තීරණයක් දැක්වූවත් ඡන්දය වැඩි නිසා ඔහුට එම නිවහනම තෝරා ගැනීමට සිදුවිය.. දින දෙක තුනක් යනතෙක් සීයා ලඟ සිටීමට කිහිප දෙනෙකු සාකච්ඡා කර ගත්තෝය...

සා.පෙ. විභාගය නිසා අපට සීයා සමග කතාබහ කරන්නට තිබූ ඉඩකඩ සීමා විය.. පාසල ආසන්නයේම වැඩිහිටි නිවාසය පිහිටි නිසා අපට මහත් පහසුවක් වුයේ සීයා බැලීමට වෙනම වේලාවක් සකසා ගැනීමට අවශ්‍ය නොවූ හෙයිනි...

ඇස් පෙනීම දුර්වල බව වෛද්‍යවරයා අපට පැවුසුවේය.. ඒත් සීයා ගේ ඇසීම මහත් ප්‍රබලවිය.. නොපෙනුනත් කටහඬින් ඕනෑම අයෙකු තමා යෙදූ සුරතල් නාමයෙන් ආමන්ත්‍රනය කිරීමට හේ මහත් හපනෙකු විය..

විභාගය අවසන්වත්ම ගමින් බැහැරවූ මා 2000 වර්ෂයේ මැයි මාසයේ නිවසින් ලැබුණු ඇමතුමත් සමගම නැවත අම්පාරට ආවෙමි.. හිතවත්ම අයෙකු අපෙන් වෙන්ව ඇත... ඒ බැලුම් සීයා යි.... මුළු වැඩිහිටි නිවාසයම සම වයසේ අයවලුන්ගෙන් පීරි ගොස් ඇත.... එදින ඇතිවූ ඒ හැඟීම විස්තර කිරීමට අපහසුය...

පසු සටහන -

සීයා ගේ විස්තර කොපමණ ඇසුවත් සීයා තම දරුව්නගේ විස්තර කිසිවක් අපට නොකිව්වේය.. හේ ත්‍රෛ භාෂා විශාරදයෙකු යැයි කීවාට වරදක් නැත.. දිනෙක මාගේ ඉංග්‍රීසි රචනාවක වූ වැරදි සියල්ල මට විස්තර කර දුන්නේ ඉංග්‍රීසි බසින්මය.. එය මට නොතේරුණු බව දැනගත් හෙතෙම නොතේරුණු තැන් සියල්ල මා වෙත නැවත පහදා දුන්නේ දයාබර පියෙකු ලෙසිනි..

ඔහුගේ බිරිඳට මහත් සේ ආදරය දැක් වූ බවත් පැවසිය යුතුමය..  ඇය මෙලොව නැති බවත් අපට පවසා තිබුණි. අප දන්නේ එපමණකි.

ඔහුගේ නුවණ හැටියට ඔහුටද නුවණැති දරුවන් සිටිය යුතුමය.. ඔවුන් ඉහල තලයේ වැජඹෙන වුන් විය යුතුමය..

ඒත් සීයා අවසන් ගමන් ගියේ වැඩිහිටි නිවසක සිටය... තමා ගේ ලෙයින් වැඩුවවුන් නොවුනත් අවසන් ගමනේදීවත් එකදු පියවරක් සීයාට අවමංගල්‍ය රථයකින් යෑමට අවශ්‍යවූයේ නැත... ඒ තරම් දරුවන් පිරිසක් ඔහු ඒ වනවිටත් දායාද කරගෙන සිටියේය. උ.පෙ. අවසානයේ සිටි අපට වැඩිමහලු විශ්ව විද්‍යාලයට ගොස් සිටියවුන් පැමිණ සිටියේ තම මිතුරු කැලද කැටුවය.. ඔවුන් පිටගම්කාරයෝ වූහ.. උන් පැමිණ තිබුණේ අපේ ගම් පියසෙන් ගිය එකා මේ බැලුම් සීයාගේ කතාව ඒ සියල්ලන්ටම පවසා තිබූ නිසාය..... ඔබට සිතා ගන්නට පුලුවන් වේවි එදා එතන සිටි පිරිසේ තරම...

තම අතට කවුරුන් හෝ දුන් මුදලින් කුස පුරවා නොගත් ඔහු අනාගතයේ පිපෙන්නට සැරසෙන මල් කැකුළු තව තවත් සුවඳවත් කරන්නට දැක්වූ උපක්‍රමය අපූරුය.. තමා දෙස බලන්න.. එසේ තම දෙමාපියන්ට නොකරන්න කියා නොකීවද, සීයා හැම නිතරෙම අවවාද කලේ... දරුවනේ දෙමව්පියන් තමා උඹලගේ ධනය...යනුවෙනි.

බැලුම් සීයා හා බැඳුනු කතාව සදා නොමියෙනු ඇත.........