කට....

ඊයේ දිනයේ අම්පාරට තරමක වැස්සක් කඩා පාත්විය.. තිබුණු දූවිලි සුවඳ තවමත් දැනෙනවා වාගෙයි.. වැස්සේ තෙමෙන්නට ඉමහත් ආශාවක් දක්වන තාමත් පුංචි කෙලිපැට්ක්කියක් සේ දඟකාරකම් කරන මාගේ ප්‍රියම්භිකාව දෙසට තරමක ගෙරවුමක් හෙලීමට සිදුවූයේ, වැස්ස ඇරඹුනා පමණි විදුලි වේගයෙන් ඇය නැවතුනේ ඉදිරිපස ඉස්තෝප්පුවේ වූ නිසා වෙනි.

මාගේ ගෙරවීමට නොදෙවෙනි ගිගුරුමක් මා වෙත හෙලමින් ගේ තුලට ගිය ඇය තරමක වේලාවක් කිසිදු වචනයක් නොදොඩා සිටියේ දුකට විය හැකිය.. ඒත් ඉඳලා ඉඳලා වහින වැස්සට තෙමෙන්න එපා යැයි මාගේ ආච්චි අම්මා මාගේ පාසැල් කාලයේ කියූ වාර ගණන අනන්තය. එය නොඅසා වැස්සේ තෙමී මා විඳවූ වාර ගණනද ඊට සමානය.

ඊයේ රාත්‍රියේ අපේ අම්මා ගෙදර සඳහා වන බිල්පත් සඳහා මුදල් සකසනු දුටිමි. ඇයගේ අතෙහි වූ ජලබිල් පත දෙස මාගේ ඇසත් සමගම මුවද විවෘත වූයේ ක්ෂණයෙනි.. අද වැස්ස නිසා හෙට බිල් ගෙවනවද අම්මේ යැයි අසන්නට සිත්වුවත්, යමක් කීමට සකසා ගත් මාගේ කට සිනහවකින් අවසන් කර එතැනින් ඉවත් වූයෙමි...