බ්ලොග් - බ්ලොක්............

ඔන්න දෙසැම්බරේ......... 2011ටත් ටටා කියන්න කාලෙ හරි, මේ ලිපි එක්ක හැප්පෙන්න වෙලාවක් නැතිකම මහා අපරාධයක්.. ඇත්තටම මේ නවාතැන මීට වඩා සුන්දර කර ගන්න මම මහන්සි වෙන්න ඕන.. මගේ නිවහනනේ... මොනවා කරන්නද ..? මේ මාසේ පුරාවටම හැම අස්සක් මුල්ලක් නෑරම මේක ලස්සන කරන්න විදිහක් හොයා ගන්න ඕන......

ඇඟිල්ල...

උපන් දා ඉඳන් තියෙන නිසාමද දන්නේ නෑ කිසිම දවසක වැඩි අවධානයක් නොදෙන තැනක් තමයි... ඒත් පුංචි හරි තුවාලයක් උනොත් අප්පට සිරිවර්ධන කියලා අල්ලගෙනම ඉන්නවා...

අතක ඇඟිලි පහ එකසේ නැත.. නමුදු යමක් කරන්නට පහම එකතු වූ විට පහසුය....

විවිධ මත දරන අය මා සේවා පරිශ්‍රයේ ඇත... ගමන යන්නට මුන් අවැසි නොවේ.. තකතීරුවන් සේ හැසිරුනත් එකෙකු හෝ අතරමග දා නොයන්නට වග බලා ගනිමි....

චේ ගුවේරා....

2011.09.29 වන දින එනම් මට අවුරුදු 30කුත් මාස 06ක් සපිරෙන දිනයේ චේ ගුවේරා නම් වූ .. මගේ ලොකයේ වීරයා මාගේ දකුණු උරහිස මත ජීවමාන කරන්නට මා සමත්වූවා...

සජීවී කරණයේදී සහය දැක්වූ මගේ ප්‍රියම්බිකාවටත්.... අමිල මලයාටත්... කවදත් සහයට ඩැනී.. තාරක මලයාටත් මාගේ ස්තූතිය පිරිනමමි...

මිතුරා...

මා මේ e අවකාශයේ මහා පතාකයෙකු නොවන නිසා මේ blog කරලිය සමග වැඩි ඇයි හොඳැයියක් පවත්වන්නට එතරම් උනන්දුවක් නොදැක්වූවෙමි.

ඒත් මේ වූ නිදහස් අවකාශයේ මාහට දෙයක් කීමට ඇතැයි යන හැඟීම දැනුන නිසාවෙන් මේ සටහන තබමි...

හිරාන්.. මට මගේ ජීවිතයේ හමුවූ සුන්දරම මිනිසුන් දෙදෙනාගෙන් අනෙකා වෙයි. ඔහු ගේ ගුණ මා මෙතැන නොලියමි. ඔබ හොඳ මිතුරෙකු පමණක් නොව සදාදර සොහොයුරෙකු‍ගේ හැඟීමත් මට ගෙනාවා...

අතැර නොගිය හැරමිටිය....

ස්ථානය : මහනුවර ප්‍රධාන රේල් ගේට්ටුව අසල

තරමක වැහිබර දිනයක් වූ එදා මම මගේ ප්‍රිය ආදරවන්තිය බලා මගේ ගමට යන්නට මහනුවර බස් නැවතුම් පොල වෙත පැමිණියෙමි. අම්පාර නගරාන්තර හෙමින් දුවන බසයක් එනතුරු වේදිකාවේ සිටිමුත් එනපාටක් නැති නිසා ටිකක් විපරම් කළෙමි... අද නම් බස් අඩුයි මහත්තයෝ... ටිකක් ඉස්සරහට ගියොත් ..... බස් 1ක එනවා නැග ගන්න පුළුවන් වෙයි.. ඒ ධාවක සටහන් පත් පරීක්ෂක මහතාගේ හඩයි... ඉල්ලගෙන කන්න ඕන නැති නිසා මම ඒ වදන් ඔස්සේ බෝගම්බර පිට්ටනිය පැත්තට යන්නට ආපසු හැරී ආවෙමි... ඒ ලගපාතදී බසය නවත්වා ගැනීමට පහසු නිසාවෙනි... තැපැල් කාර්යාලයට කිට්ටු කරන විටම කඩන් පාත්වුනානේ මෙච්චර වෙලා තදකරගෙන හිටපු වැස්ස...

හැකි ඉක්මනට ඇවිද ගියේ සිදුවූ මාරක රිය අනතුරෙන් පසු  මට මගේ දකුණු පාදය තවමත් රිසි සේ හැසිරවිය නොහැකි නිසාවෙනි... අදටත් එවන් අවස්ථාවල(කඩිමුඩියේ ඇවිද ගන්න නොහැකි වන) ඒ රියැදුරුගේ නාසයේ දැවිල්ලක් ඇති වෙනවා නොඅනුමානය....

ටකරන් ගැසූ දුම්රිය ආරක්ෂිත ගේට්ටුව අසලම මාර්ග බාධකය උඩ පහත යවන හා දුම්රිය පීලි සීරුමාරු කරන ස්ථානයට ගොඩවූවෙමි... වැස්සෙන් බේරෙන්නට එතැනට ගොඩවූ  අම්මා කෙනෙකු හා සිටියේ මා පමණි.... ඉඩකඩ මහවට නැති නිසා සිනහවෙන්ම දෙදෙනා දැන ඇදින ගතිමු...

මද වේලාවක් පැවති තද වර්ෂාව ඔන්න ටිකක් අඩු කලා... මගේ ඇස් වැස්සේ වුවද දිශාගත වී තිබුණේ බෝගම්බර පැත්තටයි... ඒ බසයක් ආවොත් වැස්ස පැත්තක තබා එයට ගොඩ වෙන්නට සැරසෙන්න උවමනා නිසාවෙනි... ගතවූයේ තත්ත්පර දශමෙන් එකකි.. මගේ ඇස් නැවතුනේ...... අදටත් මේ මොහොතේත් මට ඒ මහා වේදනාවක් මුසු වූ හැගීම දැනෙනවා දැනෙනවා වාගෙයි.... තම ශරීරය තමාට අවනත කර ගැනීමට නොහැකි ලෙස වෙව්ලමින් මා සිටන දිශාවට එන තරුණයෙකි... වැස්සට ඔහු තෙත බරිත වෙලා... ඉදිරියට එන ඔහුගේ පපු පෙදෙසට වන්නට එල්ලා ගත් තරමක බෝඩ් කෑල්ලකි... මගේ ලගට එන විටම ඔහුව වත්තම් කිරීමට මා කෙසේ ඒ වැස්සේ ඉදිරියට ගියාද කියා මා වත් නොදනී..... දෙන්නම හොදහැටි තෙමීගෙන නැවත අර ටකරන් මඩුව වෙතටම පැමිණියෙමු.. සැබැවින්ම ඔහු තරුණයෙකි... ප්‍රසන්න පෙනුමකින් යුතු අයෙකි.. බැලූ බැල්මෙන්ම බොරුකාරයෙකු නොවන වග නම් මට දැණින...

මගේ ඇස් නතරවුනේ ඔහුගේ බෝඩ් කෑල්ල වෙතයි.... මම නමින් ......... (එය මා මෙතැන සදහන් නොකරමි) වන අතර, මම සංගීත ගුරුවරයෙක්මි.. ගම ගම්පහ වේ.. ඔය ටිකට අමතරව තවත් එක වැකියක් ලියා තිබුණත් මා එය මෙතැන සටහන් නොකරන්නේ.. ඔබට මොහු කොතැනක හෝ හමුවුවොත් ඔබද කරන වැඩේ මොහොතකට නවතා ඔහු දෙස බලනු ඇතැයි යන විශ්වාසයෙනි.....

තෙමුණු හිස කෙස් අතරට අතයවා වතුර ගසා දමන ගමන් මම කතාව ඇරඹුවෙමි.... ඔහු හොදටම තෙත බරිත වී සිටි අතර ඔහු සිය වෙවිලීම දරා ගන්නට දරන වෑයම මහත් දුකකින් මා දරා ගත්තේ.. පිරිමියෙකු යන ලේබලය නොදැනුවත්වම මටත් ඇලවී තිබූ නිසාවෙනි.. නැත්නම් ඇත්තටම කෑ ගසා අඩන්නට තරම් හැගීමක් මට දැනටත් ඇතිවේ... ඒ තවත් ජීවිතයක් මගේ දෑස් ඉදිරියේම මහා වූ දුකක් විදිවන අයුරු පෙනෙන නිසාවෙනි.... දරාගත නොහැක... අනේ අම්මෙකුගේ ආදරය එලියට ආවේ විදුලි සැරයක වේගයෙනි... මගෙත් එක්ක ටකරන් මඩුවට මුලින් ගොඩවැදුනු ඒ අම්මා කදුලු පුරෝ ගත් දෑසින් සිය සාරි පොටින් අර තරුණයාගේ හිසත් මුහුණත් කිසිම ලෝභ කමකින් තොරව පිස දමමින් කොහෙද පුතේ මේ වැස්සේ මෙහෙම යන්නේ... යැයි ඇසුවාය.... ඇයට නොදැනීම කදුලු ගෙඩි එකා පසු කර දිවෙන්නට සැරසුනු තරගකරුවන් මෙන් ලහි ලහියේ ඇයගේ දෑසින් පැන දුවති.......

ඔහු හඩ අවදි කලේය.. අම්මේ මම ගම්පහට යන්න බස් එකකට නගින්න ආවේ... වැස්ස නිසා මට මොකුත් කර ගන්න බැරිවුනා... සමහරු දැකලා යන ගමන් අනේ සොරි මල්ලි.. වැස්සක් එනවා ගහක් යටට වත් වෙල ඉන්න කියලත් කිව්වා.. ඒත් තව ටිකකින් බස එක තියෙනවා අම්මේ... මම කොහොම හරි ඒකට යන්න ඕනි.... රෑ වෙන්න කලින යන්නත් ඕන... දුව මගේ අම්මා ගාව... යැයි කීවේය.. දෙවියනේ මට ඉබේටම මුවින් පිටවුනි... එකා දෙන්නා අප වටේ රොක් වූයේත් මේ අතරෙදීය... වැස්ස පිනි කුඩු හලන තරමට අඩු වී ඇත.... ඒ කියන්නේ ඔයාට දුවෙක් ඉන්නවද...? ඒ මමය... මුවට නගාගත් දුකක් ඇති නොපෙන්වන සිනහවක් සමග ඔහු සිය කතාව ආරම්භ කලේය.. ඔව්.. මට අවුරුදු 30යි... පාසැල් සංගීත ගුරුවරයෙක් විදිහටයි සේවය කලේ... දිනක් සංගීත පන්තියක් ඉවර කරලා එනකොට ටිපර් එකක් පිටිපස්සෙන් ඇවිත් මගේ බයික් එකේ හැපුනා... එච්චරයි දන්නේ.... දින ගාණකට පස්සේ සිහිය එනකොට මගේ අම්මයි නංගියි මගේ ඇද ගාව ඉන්නවා මගේ දුවත් තුරුලු කරගෙන... එච්චරයි පළවෙනි දවසටම මතක... ඊට දින පස්සේ දවසක අම්මා ආපුවහම මම ඇයි......... ආවේ නැත්තේ දුවත් එක්ක එන්න අමාරු නිසා නැවතුනාද..? කියලා අම්මාගෙන් ඇහුවාම එයා මොකුත් කිව්වේ නැහැ.... ඒත් පස්සේ මම දැන ගත්තේ.. මට සිහිය ආවත් මගේ ස්නායු පණ නැතිවේන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි කියලා දොස්තර මහත්තයා කිව්වලු.... සදාකාලයටම ඇවිද ගන්න බැරිවෙයි කියලත් කිව්වලු.... ඒක අහපු දවසට පස්සේ දවසේ ඉදන්......... දුවවත් දාලා යන්න ගිහින් තිබුණා... දැන් දුවට මාස 11යි... මට කන්න නැතත් එයාට බොන්න පිටි පැකට් එකක් හරි ගන්න ඕනි නිසයි මෙහෙම බස්වල ඇවිත් ටවුමකින් කීයක් හරි ඉල්ලා ගන්නේ... මොකද මගේ අම්මවයි නංගිවයි බලා ගත්තෙත් මම නිසා මට ඒ දෙන්නට සලකන්නත් ඕනි නේ.. නංගි නම් දැන් මාස 03කට කලින් කසාද බැන්දා.. දැන් ඉන්නේ මගේ අම්මයි.. මගේ දූ පැටියයි විතරයි... කදුලු පිරුණත් නොවට්ටා ගැනීමට හැමෝම දරන වෙහෙස ඉතිං මම ඔබට කියන්නට ඕනෑ නෑනේ.... ඔහු දිගටම කතාව කරගෙන යයි... මම කොහොම හරි ඇවිදිනවා මහත්තයෝ....මට ඒක කරන්න බැරි වුනත් මම අඩි දෙකක් ගිහින් නැවති නැවතී හරි මගේ කෙල්ලට කවනවා ..... මට කතා කරන්න අමාරුයි.. ඇත්තකි.. ඔහු වචන ගලපා ගන්නට මහත් උත්සහයක් දරන බව මටද පසක් වූ කරුණකි...
ඒ නිසයි මේ කොලයක ලියලා එල්ලගෙන යන්නේ.. ගම්පහ ඉදන් එන බස්වල අයියලා මාව හොදට දන්නවා.. එයාලා මාව පරිස්සමට එක්කගෙන යනවා... මට පුළුවන්නම් බස් එක තියෙන තැනට ගිහින් දාන්න පුළුවන් වෙයිද....? මුළු දවසම හිටියත් හම්බුනු ටික පරිස්සම් කර ගන්න ඕනි නිසා ත්‍රී වීල් එකක්වත් ගත්තේ නැහැ මම...

කසුකුසුව වැඩි බව දැනුනේ එවිටයි ඔන්න.. සෙනග වට වී ඇත.... ඇත්තටම හිත උනුවන මිනිසුන් ඇත්තේ පොළොවේ පය ගහපු සමාජයේමයි.... එතැන සිටියේ පදික වෙළදුන් කිහිප දෙනෙකි.. කොණ්ඩා වවාගෙන, විවිධ විලාසිතාවන්ට පච්චා කෙටූ සහෝදරයන් රොත්තක් එහි විය... සම්මාදමක් ලහිලහියේ සිදුවිය... නොහිතාම මාද එයට පූර්ණ ලෙසම දායක වුණි.... ටැන්කියූ සර්.... ඒ ඉතිං ඇපල් විකුණන ඇපල් චැපල්ගේ හඩයි.... චැපල්ගේ නම චමෝද් වූ අතර, ඔහුව මා පාසැල් යන අවදියේ පටන් දන්නා අයෙකු වූයේ ඕනෑම වලියකදී ගුටිකන එකාගේ පැත්තට කතා කරන හිත හොද එකෙකු වූ බැවිණි........ එකතු වූ මුදල ඔහුටද සිතා ගත නොහැකි තරමි විය... එසැනින්.. හරි නගින්න මම ගිහින් දාන්නම් බස්එක ගාවටම ඒ ත්‍රී වීල් කාරයෙකි..... එසේ ඇමතුවද ඔවුන් ඒ අවස්ථාවේදී එකා මෙන් එකට උදව් කලේ තමන්ද වේලක් සොයාගන්නේ කෙලෙසදැයි දහසක් ප්‍රශ්න මැද්දේ ගත කරනවුන් බව මදකට පසෙක තබමිනි.....

මේ සිදුවීම් සියල්ලම සිදුවීමට විනාඩි 20ක් පමණ ගත වුනත් මට බසයක් පැමිණියේ නැත.... එනිසාම ආපසු පෙම්බරියගේ නිවෙසට යන්නට සැරසුනු විට මා දැක්කේ... ආදරය කෙරූ එතන සිටි අම්මාද පදික වෙළෙන්දියෙකි... තම දොඩම් මල්ල එලියට ගනු දුටු මා ඇය දෙස මද වේලාවක් පාෂාණ භූතීව බලා සිටියේ.... හොද හිත් ඇති මිනිසුන් සියල්ල පාරට වැටී ඇත්තේ.... හිත හොද වැඩි කම නිසාමද යන ප්‍රශ්නයෙනි.......

පාසැල් නිල ඇඳුම සහ කර පටිය

අපේ රටේ පාසැල් නිල ඇඳුම සඳහා විවිධ මාදිලියේ මෝස්තර සහිත නිල ඇඳුම් ඇති බව අපි දනිමු.

එය මෙසේ යැයි කීමට නොහැකි ලෙසින් විවිධතාවලින් යුතු ඒවා නිසාත් මේ ගැන මීට වඩා සිතිය යුතුයැයි හැඟුන හෙයින් මෙසේ සටහනක් තබමි.

මාගේ උපන් ගම් පියසේ සිංහල ද්‍රවිඩ හා ඉස්ලාම් කිතුනු යන සියලුම ජාතීන් වාසය කරන හෙයින් ඔවුන් සියල්ලන් වෙනුවෙන්ම වෙනම විද්‍යාල පද්ධතියක්ද ඇත. සිංහල මාධ්‍යයෙන් අධ්‍යාපනය හදාරන සිසු සිසුවියන් සඳහා අම්පාර නගරය තුල සිංහල විද්‍යාල පිහිටුවා ඇති අතර, දමිළ හා මුස්ලිම් යන දෙකොටසට වෙනම විද්‍යාල ඇත. සිංහල විද්‍යාලවල සිසුන් සඳහා පාසැල් කරපටියක් නොමැති අතර විශේෂ අවස්ථා වලදී ඔවුන් හුවමාරු සංකල්පයෙන් එය භාවිතා කරනු දැක ඇත්තෙමි.

එනමුත් ද්‍රවිඩ හා මුස්ලිම් විද්‍යාලවල සිසු සිසුවියන් දෙපාර්ශවයම මෙම කරපටිය පලඳිති. මෙම ප්‍රදේශයට උචිතව මෙම පාසැල් නිල ඇඳුම සැකසුවා නම් ඉතා වටිනා දෙයක් වේයැයි සිතමි. කරපටියක් පලඳා පාසැල් කටයුතු සිදු කිරීමට තරම් උචිත කාලගුණයක් මේ ප්‍රදේශයේ නොපවතී. එමෙන්ම පාසැල් නිල ඇඳුමේ අනිවාර්යය අංගයක් වන සපත්තු කූට්ටම මෙම ළමුන් භාවිතා නොකරති. සෙරෙප්පු යුගලට කරපටියක් සහිතව පාසැල් යන ළමුන් පිරිසක් සෑම සතියේ දිනකම දකින මා හට එහි ඇති පිළිකුල් බව නිසාම මෙය ලිවීමට හේතුවිය.

පාසැල් ගේට්ටුව අසල සිටින ශිෂ්‍ය නායකයන් යැයි සිතිය හැකි ළමුන් ද එලෙසින්ම සිටීම නිසා මෙය පාසැ‍ලේ විනය පද්ධතියට එතරම් බලපෑමක් ඇතිකර නැති අංගයක් සේ හැඟේ. මෙලෙස විනය ගැන සැලකිල්ලක් නොදක්වා උගත ඇතැමෙක් අද මේ ප්‍රදේශයේම ඉංජිනේරුවන් ලෙස සේවය කරති. ප්‍රශ්නය ඔබට පැහැදිලි වෙතැයි සිතමි..... ඔවුන් තම කාර්යාලයට පැමිණෙන්නේ සෙරෙප්පු කූට්ටමට කර පටිය යොදා යැයි කිව්වොත් පිළිගන්නවාද...?

මූලික අධ්‍යාපනය මගින් මෙම චර්යා ධර්ම වර්ධන කර ගැනීමට පිටුවහලක් වුවත්, අදටත් පාලකයන් කිසිවෙකුත් මේ පිළිබඳව තම අවධානය යොමුකර ඇති තරම ගැනනම් සෑහීමකට පත්විය නොහැක. පාසැලකින් බිහිවන්නේ කවුරුන්දැයි අපට පෙරතියා කිව නොහැකිය, එය සැබෑවකි... ඒත් යම් විනයක් ඇතිව අඩුම තරමේ පාසැල් නිල ඇඳුමවත් ඇන්දානම් අද විශිෂ්ටයන් වූ ඔවුන් අඳින පලඳින පිළිවෙත වෙනස් කරගනු ඇත.

බැලුම් සීයා

අළු පැහැ අත්කොට කමිසයකින් හා ඉරි වැටුනු පිජාමා සරමකින් සැරසුනු, මුහුණ පුරා සුදුපාට රැවුල වැවුණු ඇස් ලොකු, කට පළල්, තරමක් කුදු වූ මිනිසෙකු අපේ ගේ ඉදිරිපිට නැවතී ... ආ .. චූටි බබා යැයි එකවර පැවසුවේය.. ගල්ගැසී ඒ මිනිසා දෙස බලා සිටි මා කිසිවක් නොකියා ගෙට දිවීමි. (එවකට මා 03 වන වසරේ සිටියෙමි. ) ගෙතුලට ගොස් හොරෙන් ජනේලයෙන් ඒ වයසක මිනිසා සිටි දිශාව බැලූ මට පහත් කරගත් හිසින් යුතුව ආපසු ගමන් කරනා ඒ මිනිසා දිස්විය... ඔබට කියන්න, ඒ මොහොතේ මාගේ සිතට දැණුනු දුක අදත් ඒ සිද්ධිය මතකයට නැගෙනවිට ඒ ලෙසින්ම දැනේ. අපේ ගෙදර පසුකොට ටික දුරක් ගියවිට මාගේ සමවයසේම වුන් කිහිප දෙනෙකු මේ වයසක මිනිසා වටකර ගෙන සිටිනු මා දිටීමි. සිදුවන්නේ කුමක්දැයි හරිහැටි නොපෙනෙන්නේ මා තවමත් ඒ දෙස බලා සිටින්නේ ජනේලයේ බීරළු අතරින් නිසාවෙනි....

එදා දවස එලෙස නිමවෙත්ම රාත්‍රියේ මේ මිනිසා ගැන මා මාගේ අම්මාට පැවසීමි.. ටික වේලාවක් මට සවන් දුන් ඇය, කවුරු හරි සීයා කෙනෙක් වෙන්නැති පුතේ යැයි කියමින් ඒ මාතෘකාවෙන් ඉවත්වීය. ඊට පසුදින පාසැලේදී ගමේ මාගේ සමවයස්කාරයි‍න්ගේ අත්වල බැලුම් බෝල විය.. කොහෙන්දැයි මම එකෙකුගෙන් ඇසීමි.. ඊයේ බැලුම් සීයා දුන්නේ යැයි පවසමින් ඌ තම අත වූ බැලුම මට පෙන්නුවේය.

එදින සවස මා මේ අමුත්තා එනතුරු මග රැක සිටියෙමි... හැරමිටියට වාරුවෙමින් සියා ඈතින්ම එනු පෙනේ... ලඟටම විත් චූටිබබා ඊයේ මට බයවුනාද යැයි සිනාසී ඇසුවේය. ඇත්තටම ඔහුගේ වැවුණු කොණ්ඩයත් රැවුලත් නිසා බය හිතෙන මුහුණක් මැවී පෙණුනේ ගෝනි බිල්ලෝ එනවා ඇවිත් ළමයි අරන් යනවා..... කියා මාගේ ආච්චි අමිමා හැම නිතරෙම මට පැවසූ බව මතකයට ආ නිසාවෙනි. ඒත් සීයා තමන් සතු සිනහව එලෙසින්ම මාවෙත යොමාගෙන සිටී.. හේ තම කමිස සාක්කුවට අත යොමා පුංචි ග්‍රොසරි බෑගයක වූ නාරං බික් 04ක් මට දිගු කළේය. (දැන්නම් මේ සීනි බෝල නාරං බික් දකින්නත් නැත) සීයාට සිනහවී එය අතට ගත් මා වෙත ලං වූ ඔහු මාගේ හිස අත ගා හොඳට ඉගෙනගෙන ලොකු මහත්තයෙක් වෙන්න ඕන හොඳද.. යැයි පවසමින් පාරේ ඉදිරියට ගියේය.. මා පමණක් නොවේ සීයා එනතෙක් මග රැක සිටි මුළු බළඇණියම සීයා වටකර ගෙන කෑ කෝ ගසති...

මේ ක්‍රියා වලිය හැම සතියකම සිදුවූ අතර, සීයා අපේ ගම් මැද්දෙන් නොගියේ බොහෝ කලාතුරකිනි. මේ වනවිට මේ අපූරු මිනිසාට අප මහත් සේ ආදරය කළෙමු. ඔහුත් අපට එලෙසින්මය. ඔහුට නම පට බැඳුනේ බැලුම් සීයා නමිනි.

දින සති මාස අවුරුදු ගෙවී අප නැවතුනේ 11 වන වසරේය.. දැන් ඉතිං කරන්නේ අමන කම් මිසක් වැඩකට ඇති දේවල් නොවේ... මේ කාල පරාසයේත් මේ සීයා අපේ ගම් මැද්දේ හවසට ගමන් කිරීම හැමදාම සිදුවිය.. ඒ අතර ගමේ සිටින ප්‍රවෘත්ති නිවේදිකාවන් මේ සීයා ගැන නොයෙකුත් ප්‍රවෘත්ති පතුරුවා තිබුණෝය. ඒවා සමහරක් පහත් ගණයේ ඒවා වුණු අතර, පුංචි එවුන් සීයාට ලංවීම වැලැක් වීමට ගැහැණු මහත් වෙහෙසක් දැරූ අයුරු අදත් සිහියට නැගේ.. මේ ආරංචි කණ වැකුණායිනදෝ සීයාගේ සවස ගමන සතියකට එක් වරක් පමණක් සිදුවීමත් සමග සීයාගේ පළමු බළ ඇණියේ සාමාජිකයින් වූ අප කිහිප දෙනෙකු සීයා සිටි රජවැව ඉස්මත්තට ගියෙමු... අදටත් මාගේ දෙමව්පියන් මම මේ වැව් ඉස්මත්තට ගිය බවක් නොදනී... ඔවුන් මට මහත් සේ ආදරය රැකවරණය දැක්වූවෝය.... කළේ වැරැද්දක් බව දන්නා නිසා එය අද මෙලෙස මෙතන සටහන් තබන තෙක් මාගේ පණුවන් රැළ හැරෙන්නට කිසිවෙකුත් දන්නේ නැත......

වැව් ඉස්මත්තේ ගල් පර්වත ලඟ සීයා ඉන්නා බව මුළු අම්පාරම දනී.. බැලුම් සීයා එච්චරට ප්‍රසිද්ධය... කරදඬු උස් මහත් වුවත් සීයා එනතෙක් මග බැලීමට අප නිරායාසයෙන් පුරුදු වී සිටියෙමු... සීයාට අසනීපව ඇති බව ඇතදීම වටහාගත් අපි රජවැව ගමේ අයියලා කිහිප දෙනෙකුගේම සහය ඇතිව සීයා රෝහල් ගත කළෙමු... පුදුමයකි, ටික වේලාවක් යන විට මාගේ වයසේ කොල්ලන්ම පමණක් 75ක පමණ රොත්තක් රෝහල් භූමිය ආක්‍රමණය කර අවසන්ය.. ඒ සියල්ලෝම සීයාගේ ආදරය ඔවදන් ලත් අයවලුන් වෙති.. රෝහල් කාර්යය මණුඩලයද අපට ඉමහත් දායකත්වයක් දැක්වූයේ ඔවුන්ද මේ සීයා ගැන අසා ඇත්තවුන් පමණක් වූ නිසාවෙණි...

දින කිහිපයක් රෝහල් ගතව සිටි සීයාට දැන් සම්පූර්ණ සුවය ලැබී ඇත... දින කිහිපයක් නිරාහාරව සිටි නිසා මෙසේ වන්නට ඇතැයි යන වෛද්‍ය නිගමනය ඒ අස්සේ අපේ කණ ගාවින් එහෙට මෙහෙට යනවිට අපට වයසින් වැඩි එකෙකු අපි සීයාව වැඩිහිටි නිවාසයට භාරදෙමු යැයි යෝජනාවක් කළේය.. 250කට ආසන්න බළ ඇණියක් ඒ වන විටත් අප සමගය.. සීයා ඒ පිළිබඳව මුරණ්ඩු තීරණයක් දැක්වූවත් ඡන්දය වැඩි නිසා ඔහුට එම නිවහනම තෝරා ගැනීමට සිදුවිය.. දින දෙක තුනක් යනතෙක් සීයා ලඟ සිටීමට කිහිප දෙනෙකු සාකච්ඡා කර ගත්තෝය...

සා.පෙ. විභාගය නිසා අපට සීයා සමග කතාබහ කරන්නට තිබූ ඉඩකඩ සීමා විය.. පාසල ආසන්නයේම වැඩිහිටි නිවාසය පිහිටි නිසා අපට මහත් පහසුවක් වුයේ සීයා බැලීමට වෙනම වේලාවක් සකසා ගැනීමට අවශ්‍ය නොවූ හෙයිනි...

ඇස් පෙනීම දුර්වල බව වෛද්‍යවරයා අපට පැවුසුවේය.. ඒත් සීයා ගේ ඇසීම මහත් ප්‍රබලවිය.. නොපෙනුනත් කටහඬින් ඕනෑම අයෙකු තමා යෙදූ සුරතල් නාමයෙන් ආමන්ත්‍රනය කිරීමට හේ මහත් හපනෙකු විය..

විභාගය අවසන්වත්ම ගමින් බැහැරවූ මා 2000 වර්ෂයේ මැයි මාසයේ නිවසින් ලැබුණු ඇමතුමත් සමගම නැවත අම්පාරට ආවෙමි.. හිතවත්ම අයෙකු අපෙන් වෙන්ව ඇත... ඒ බැලුම් සීයා යි.... මුළු වැඩිහිටි නිවාසයම සම වයසේ අයවලුන්ගෙන් පීරි ගොස් ඇත.... එදින ඇතිවූ ඒ හැඟීම විස්තර කිරීමට අපහසුය...

පසු සටහන -

සීයා ගේ විස්තර කොපමණ ඇසුවත් සීයා තම දරුව්නගේ විස්තර කිසිවක් අපට නොකිව්වේය.. හේ ත්‍රෛ භාෂා විශාරදයෙකු යැයි කීවාට වරදක් නැත.. දිනෙක මාගේ ඉංග්‍රීසි රචනාවක වූ වැරදි සියල්ල මට විස්තර කර දුන්නේ ඉංග්‍රීසි බසින්මය.. එය මට නොතේරුණු බව දැනගත් හෙතෙම නොතේරුණු තැන් සියල්ල මා වෙත නැවත පහදා දුන්නේ දයාබර පියෙකු ලෙසිනි..

ඔහුගේ බිරිඳට මහත් සේ ආදරය දැක් වූ බවත් පැවසිය යුතුමය..  ඇය මෙලොව නැති බවත් අපට පවසා තිබුණි. අප දන්නේ එපමණකි.

ඔහුගේ නුවණ හැටියට ඔහුටද නුවණැති දරුවන් සිටිය යුතුමය.. ඔවුන් ඉහල තලයේ වැජඹෙන වුන් විය යුතුමය..

ඒත් සීයා අවසන් ගමන් ගියේ වැඩිහිටි නිවසක සිටය... තමා ගේ ලෙයින් වැඩුවවුන් නොවුනත් අවසන් ගමනේදීවත් එකදු පියවරක් සීයාට අවමංගල්‍ය රථයකින් යෑමට අවශ්‍යවූයේ නැත... ඒ තරම් දරුවන් පිරිසක් ඔහු ඒ වනවිටත් දායාද කරගෙන සිටියේය. උ.පෙ. අවසානයේ සිටි අපට වැඩිමහලු විශ්ව විද්‍යාලයට ගොස් සිටියවුන් පැමිණ සිටියේ තම මිතුරු කැලද කැටුවය.. ඔවුන් පිටගම්කාරයෝ වූහ.. උන් පැමිණ තිබුණේ අපේ ගම් පියසෙන් ගිය එකා මේ බැලුම් සීයාගේ කතාව ඒ සියල්ලන්ටම පවසා තිබූ නිසාය..... ඔබට සිතා ගන්නට පුලුවන් වේවි එදා එතන සිටි පිරිසේ තරම...

තම අතට කවුරුන් හෝ දුන් මුදලින් කුස පුරවා නොගත් ඔහු අනාගතයේ පිපෙන්නට සැරසෙන මල් කැකුළු තව තවත් සුවඳවත් කරන්නට දැක්වූ උපක්‍රමය අපූරුය.. තමා දෙස බලන්න.. එසේ තම දෙමාපියන්ට නොකරන්න කියා නොකීවද, සීයා හැම නිතරෙම අවවාද කලේ... දරුවනේ දෙමව්පියන් තමා උඹලගේ ධනය...යනුවෙනි.

බැලුම් සීයා හා බැඳුනු කතාව සදා නොමියෙනු ඇත.........



 

වැරැද්ද...

හරි වැරැද්ද තොරාගත යුතුමය. එලෙස බෙදා වෙන්කර ගත්තායින් පසුව එය අපට අවශ්‍ය ආකාරයට යොදා ගත හැකිය...

මේ blog කලාවට ආධුනිකයෙකු වන මා, මාගේ සටහන් පත් සකස් කරද්දී යම් වැරැද්දක් සිදුකර ඇතිදැයි යන්න නිරන්තරයෙන් සොයා බලමි. මොකද මෙය කියවන පිරිස අතර සිටින්නේ මාගේ දයාබර බිරිඳ හා මා පමණි. සිතේ ඇතිවන යම් හැල හැප්පීම් සමූහයක සිද්ධි වලින් කොටසක් පමණක් (තදින්ම හිතට දැණුන) මෙහි ලියා තැබීමට මා උත්සාහ කරමි.

මෙය හුදෙක්ම හුදකලා වූ තැනැකැයි මට සිතෙන්නේ ඇයිදැයි යන්න විටෙක මටම  ප්‍රශ්නයකි. තවත් වරෙක මොනව ලියුවහම මොකද කියවන්නේ මමයි, මගේ දුර්වලකම්, මගේ වැරදි ගැන හැම නිතරෙම මට අවවාද දෙන මගේ දයාබර බිරිඳත් විතර නම්, ... ඇත්තටම මා මෙය යොදාගන්නේ මා ලද අත්දැකීමක් තවෙකෙකු හා බෙදා ගැනීමට පමණකි... ගතහැකි යමක් ඇත්නම්  ඒ දේ ඔවුනටද ගැනීමට ඉඩකඩ සලස්වමිනි.

විචාර ගෙන එන්න තරමේ දැනුමක් මා සතුව නැත. එනිසා එදි‍නෙදා සිදුවන සිද්ධි දාමයන්ගේ ඇති හොඳ නරක මෙහි ලියා තබන්නට මම උත්සහ කරමි... කෙදිනකවත් දින පොතක් එකාකාරව ලියන්නට මා හට නොහැකි වුණි.. එසේ කලත් මා නැති විටෙක එය අම්මා හොරෙන් හෝ බලන බව මට හැඟීගිය නිසා මා ඒ කර්තව්‍ය පැත්තකින්ම තැබුවේ ලියන දෙයක් මාට්ටු වුවහොත් ගෙදර නොමිලේ දෙන කෑම ටිකත් නැතිවන නිසාවෙනි.

මෙය අවශ්‍ය ඕනෑම අයෙකුට විවෘතය.. ලිවිය යුතු දේ ගැන පමණක් පැහැදිලි අවධානයක් අයිතිකරු සතුවිය යුතුය.

මාගේ දවස ඇරඹුමේ සිටම මා ජීවත් වන්නේ පරිගණකය අසලමය.. විටෙක බිරිඳ පැත්තකට වී මා දෙස බලාගත්වනම බලා සිටින්නේ මා දෙසවත් මේ මෝඩ මිනිසා මේ තරම් වේලාවක් බලා සිටීද...? යන නෝක්කාඩුවත්, දුකත් හිතේ රුවාගෙන බව දැන් නම් සිතේ...

සිදුවීම් මහා ගොඩක් තිබුණත් අපි ගතයුතු දේ පමණක් උකහා ගැනීම කල යුතුය... අද දිනයේදීත් යමක් උගත්තේ යැයි මා සතුටු වෙමි... ඒ ඉන්ද්‍රනාතයන්ගේ මුහුණු පොතේ (face book) බිත්තියේ තිබූ හකාවතී නම් රේඛාවේ ටික වේලාවක් සක්මන් කල නිසාවෙනි.. (http://teraki.blogspot.com/2009/10/blog-post_12.html)

කට....

ඊයේ දිනයේ අම්පාරට තරමක වැස්සක් කඩා පාත්විය.. තිබුණු දූවිලි සුවඳ තවමත් දැනෙනවා වාගෙයි.. වැස්සේ තෙමෙන්නට ඉමහත් ආශාවක් දක්වන තාමත් පුංචි කෙලිපැට්ක්කියක් සේ දඟකාරකම් කරන මාගේ ප්‍රියම්භිකාව දෙසට තරමක ගෙරවුමක් හෙලීමට සිදුවූයේ, වැස්ස ඇරඹුනා පමණි විදුලි වේගයෙන් ඇය නැවතුනේ ඉදිරිපස ඉස්තෝප්පුවේ වූ නිසා වෙනි.

මාගේ ගෙරවීමට නොදෙවෙනි ගිගුරුමක් මා වෙත හෙලමින් ගේ තුලට ගිය ඇය තරමක වේලාවක් කිසිදු වචනයක් නොදොඩා සිටියේ දුකට විය හැකිය.. ඒත් ඉඳලා ඉඳලා වහින වැස්සට තෙමෙන්න එපා යැයි මාගේ ආච්චි අම්මා මාගේ පාසැල් කාලයේ කියූ වාර ගණන අනන්තය. එය නොඅසා වැස්සේ තෙමී මා විඳවූ වාර ගණනද ඊට සමානය.

ඊයේ රාත්‍රියේ අපේ අම්මා ගෙදර සඳහා වන බිල්පත් සඳහා මුදල් සකසනු දුටිමි. ඇයගේ අතෙහි වූ ජලබිල් පත දෙස මාගේ ඇසත් සමගම මුවද විවෘත වූයේ ක්ෂණයෙනි.. අද වැස්ස නිසා හෙට බිල් ගෙවනවද අම්මේ යැයි අසන්නට සිත්වුවත්, යමක් කීමට සකසා ගත් මාගේ කට සිනහවකින් අවසන් කර එතැනින් ඉවත් වූයෙමි...

රාජ්‍ය සේවය හා විද්‍යුත් තැපෑල

මේ වනවිට ශ්‍රී ලංකාවේ සෑම නගරයක්ම අන්තර්ජාල පහසුකම් සහිත ප්‍රදේශයන් බවට පත්වී හමාරය. මෙකී වූ සෑම ප්‍රධාන නගරයකම රජයේ හා පුද්ගලික අංශයේ විවිධ වූ කාර්යාල පිහිටුවා ඇත. පුද්ගලික අංශයේ බොහෝ ස්ථාන සඳහා අන්තර්ජාල සබඳතාවය ලබාගෙන ඇත්තේ එහි වූ සුවිශේෂී සේවාව පිළිබඳ වූ දැනුමක් ඉහල නිලධාරීන් සතුව ඇති බැවිණි.

මා සඳහන් කරන්නේ සෑම රාජ්‍ය ආයතනයක් පිළිබඳව නොවන බවත් මුලින්ම ලිවිය යුතුමය. නමුත් මා සේවය කරන අමාත්‍යාංශයත් ඊට අයත් සෙසු ආයතන සියල්ලෙහිම මෙම සුවිශේෂී වූ නිර්මාණය ඇතිමුත් එහි වූ නිසි ඵල ලබාගැනීමට කිසිවෙකුත් උත්සහ නොකරනු දැකීමම මෙම රාජ්‍ය සේවය කෙරෙහි කලකිරීමක් නිරායාසයෙන් අපට දනවයි.

අප පරිගණක විෂයෙහි මහා පතාකයන් නොවුනත් කරන්නට හැකි යමක් ඇත. රටේ සංවර්ධන ක්‍රියාවලියට ඝෘජුවම දායක වන ස්ථාන මෙකී වූ තාක්ෂණය භාවිතා නොකරන්නේ ඇයි..?

අද වනවිට මා රාජ්‍ය සේවය හා බැඳී වසර 03ටත් වැඩිය. මෙතෙක් අප දන්නා දේ මෙහි වූ පිරිස් වෙත කෙසේ හෝ ලබා දෙන්නට ගත් උත්සාහය අප්‍රමාණය. එහි වූ ප්‍රතිඵලය ගැන මා පසුතැවෙන්නේ නැත. විවිධ වූ මිනිස් කුලකයේ අප මේ පවසන්නා වූ දෙය ග්‍රහණය කරගන්නේ විවිධ බුද්ධි මට්ටම් වලිනි.

මා එසේ කියන්නේ "මල්ලී ඊ මේල් එකක් දැම්මා ..... ලියුම මෙහෙම වෙන්න ඕනි...." කියා දීර්ඝ දුරකථන ඇමතුමක් ගෙන ආපසු අපවෙතම මුළු ලිපියම කියවන පිරිසක් තවමත් ඇති නිසාවෙනි....... රාජ්‍ය සේවය නවීකරණය කරන්නට ගොස් වත්මන් රජයත් පැවති රජයනුත් නට්ටම් වී ඇත්තේ දුරකථන සමාගම් සඳහාම වෙනම මුදලක් දැරීමට හේතුවූ නිසායැයි මට සිතේ.............

උගතෙමි අලුත් දෙයක්...

"බසක් එක තැන පල් විය යුතු නැත; වෙනස් විය යුතු යි; අන් බස් වලින් සුදුසු ලෙස වදන් එක් කර ගත යුතු යි. එහෙත්, දියුණුව යනු හොඳ වදන් මරා දමා, ඒ වෙනුවට පර වදන් හිතූ මතයේ හිඟා කෑම නම් නොවේ!"

උපුටා ගැනීම :- හිතවත් අනුරාධ අයියාගේ 2008-06-28 වන දිනැති "පැහැදිලි කිරීමක් කලොත්...." ඇසුරිණි.


අපට කතා කරන්න පුලුවන් වෙච්ච දවසේ ඉඳන් (කතා කරන භාෂාවෙන් ලියනවාට සමාවෙන්න....) සිංහලේ හරි හැටි ‍තේරුම් ගන්න අමාරුයිනේ... ඒත් පාසැල් කාලයේ මව්බස ලෙසින් 02,03 හා 04 පංති වලදී අප උගත් විෂය මාලාව 05 වන ශ්‍රේණියෙන් පස්සේ සිංහල ලෙස වෙනස් වුනා මතකයි.

ඒත් මේ සිංහල විෂය 10 වන වසරේදී සිංහල සහ සාහිත්‍ය ලෙසින් දෙකඩ වූවාත් හොඳින් මතකයි. මගේ මේ ලිපිය කියවන මාගේ සමකාලීනයන් කීදෙනෙකුට අනුරාධ අයියා විසින් කියන මේ වටිනා භාෂාව පිළිබඳ ලියැවුණු "අමාවතුර" වැනි ග්‍රන්ත පිළිබඳ අපට 1997 වැනි වර්ෂ වලදීවත් මනා පැහැදිලි කිරීමක් අපේ ගුරුවරුන් අතින් සිදුකෙරුණිද යන්න දැන්නම් මට ප්‍රශ්නයක්.....

තාක්ෂණයට පිං සිදුවන්නට අපට අද අන්තර්ජාලය (ලහි තුරුදැල) (නැවත වතාවක් ජීවිතයේ වටිනාම විනාඩි කිහිපයක් ගෙවීගෙන යන හැඟීමක් මට ඇති ‍කෙරෙන්නේ තවත් අලුත්, කිසිසේත්ම ව්‍යවහාර භාෂාවේ මෙතෙක් නොයෙදුණු මේ අන්තර්ජාලය යන වචනයට දියහැකි සරල සිංහල වචනය අනුරාධ අයියාගේ දිනපොත තුලින් උගත් නිසාවෙනි.) නිසා මෙවැනි අපූරු සහෘදයන් හමුවීම, මා මිනිසත් බව ලැබීමේ කුමන හෝ කුසල කර්මයට තවත් වැඩි යමක් එක් කරතැයි මට හැඟේ.

තාක්ෂණයත් සමගම මිනිසා යොමුවන්නේ කුමන දිශාවකටද...? දැනුමැති මිනිසුන් සියල්ල අවශ්‍ය පරිදි යොදාගනී, එය තමන්ටත් අනෙක් සමාජයටත් වැඩදායී ලෙස යෙදවීමට මහත් වෙහෙසක් දරයි. එයට කදිම නිදසුනක් වන්නේ මා මුලින් උපුටා ගත් වැකියේ නිර්මාණ කරුවා වූ අනුරුද්ධ අයියා වැන්නවුන්ය. කෙනෙකුගේ දිනපොතක් කිසිවෙකු කියවන්නට නොයන්නේ අතිශ්‍ය ‍පෞද්ගලික කරුණු එහි ඇති නිසාවෙනි. ඒ තැනදී මමත් වරදක් කර ඇත්දැයි යන්න මටත් ප්‍රශ්නයක් වූ නමුත් සටහන් කිහිපයක් මාගේ දිනපොත (තාක්ෂණයේ දායාදයක් වූ blog) භාවිතා කොට තබන්නට සිත්වූයේ මා අද උගත් දෙය ඒ අපූර්ව වූ මිනිසා ශ්‍රී ලංකාවට දායාද කර තිබුණේ මීට අවුරුදු 03ට පෙරය.

අවුරුදු කිහිපයකට පෙර ඒ ගත්තා වූ උත්සාහයේ ප්‍රතිඵලයක් ලැබුණත් නොලැබුණත් ඔහු නිහතමානීව එය භරගත් බව නම් නොඅනුමානය. මක්නිසාද යත් ඒ වූ අපූර්ව සහෘදයා බොහෝ නිහතමානී අයෙකු බව මා හොඳින්ම දන්නා බැවිණි....

අප එදිනෙදා භාවිතවනන භාෂාවේ ඇති වැරදි පිළිබඳ මනා පැහැදිලි කිරීමක් http://ar-si.blogspot.com/ හි ඇතිබව මතක් කරමි.

කාර්යාල වේලාව හා බස් රථය

අද රාජකාරී ස්ථානයට පැමිණියේ මීට ස්වල්ප මොහොතකට පෙරය. ඒ නිසාම මේ සටහන තබන්නට සිතුවෙමි. උදෑසනම කල්මුණේ දක්වා දිවෙන බසය පැමිණෙන තෙක් මග රැක සිටි මා හට කාර්යාල සේවකයන් සඳහාම වූ බස් රථය මඟහැරුනේ කසේද යන්න ප්‍රශ්නයක් විය.

රජයේ සේවයේ යෙදෙන වැඩි පිරිසක් මෙම බස් රථයෙන් තම ගමනාන්තය ලබා ගන්නා බැවින් ඔවුන්ගේ මුහුණු වල වූයේ කලකිරුණු හා කෝපය මුසුවූ හැඟීමක් බව බලන ඕනෑම කෙනෙකුට අවබෝධවේ. මේ අතරේ නහර කාරයෙකු සේ හංවඩු ගැසුණු මා දෙස වරින් වර ඔවුන්ගේ දෑස් යොමුවන අයුරු මා දිටිමි.

දකින දේ ඒ ලෙසින්ම පිළිගන්නවට වඩා එහි ඇති යමක් වෙනස් විදිහට දකින්න යැයි යන ඔවදන face book ඔස්සේ හමුවූ අපූරුතම සහෘදයෙකු වූ අනුරුද්ධ අයියා, තම බිත්තියේ සරසන පින්තූර වලින් මා උගත් දෙයකි. එනිසාම මම අද කිසිවක් නොකියා බසයට ගොඩවූයේ එහි සිටියවුන් පිටසක්වල ජිවියෙකු බසයට ගොඩවූ විට හෙලන බැල්මත් සිනාවකින් පිළිගනිමිනි.

කාර්යාල බසය පැමිණියේ උදෑසන 09ත් පසුවීය. ඇත්තටම කෝප වියයුතු කරුණක් වුවත් මා රියැදුරු වෙත කිසිවක් නොපැවසුවේ ඊට විනාඩි කිහිපයකට කලින් ගමන් කල ප්‍රයිවෙට් බස‍යේ කොලුවා විසින් නිශාන්තයා දැන්ම එන්නේ නෑ සර්.... අන්න මම දීපු බුලත් විට කනවා කියා සිනාසෙමින් ඔලොක්කුවට සේ පැවසූ නිසාවෙනි.

නමුත් මහත් සේ කාර්යාල සේවිකාවන්ට මිතුරෙකුව ඇති නිශාන්ත ඇවිත් පැවසූවේ තම රථයේ දෝෂ කිහිපයක්ම ඇති බවය. ගමන ඇරඹූ පසු යකා දුම්මල වරම අතට ගත්තාක් මෙන් තම රිය පැදවූ ඔහු එකවරම වේගය 20 kmph කට පමණ  අඩුකල විට සියල්ලෝම ඉදිරිපස වීදුරුවෙන් මාර්ගයේ ඉදිරියට තම නෙත් යොමු කරන විට සමහරු තම අසුන් වලින් නැගිට සිදුවූයේ කුමකුදැයි බැලීය...... කිසිවක් නොවේ මා පෙරදී සඳහන් කල ප්‍රයිවෙට් බස් එක මීටර කිහිපයක් ඉදිරියෙන් ගමන් කරයි.

තුෂ්නිම් භූත වූ සියල්ලෝම එකිනෙකාගේ මුහුණු බලා ගත්හ. සමහරු කණට නෑසෙන සේ කුසු කුසු ගාමින් බැණ වදිනු යාන්තමින් මට ඇසුණි. බසය ඉස්සර කිරීමට අනේකවර අවස්ථාව පැමිණියත් එතෙක් මාරු වූ ගියර් පද්ධතියේ දෝෂයක් ක්ෂණිකව පැමිණි බව හඟවමින් low ගියරයක් සඳහා රියැදුරු මාරුවිය.

මෙවැනි සිදුවීම් නිසා මම හුඟාක් මගේ ලේ පුච්චා ගෙන ඇත්තෙමි.... රටක් හදන්න තනි පුද්ගලයෙකුට හැකියාවක් නැත. මුලින්ම මිනිසුන්ගේ ආකල්පමය වෙනසක් සිදුකල යුතුමය. එය කිරීමට අප කිසිවෙකු සූදානම් වී නොමැති බව හැම දිනකම උදෑසන බසයේදී මා අවබෝධ කරගත් දෙයකි. බසයතුල සිදුවන විවිධ දේ තුලින් මම මාගේ ජීවිතය හරි මාර්ගයට ගන්නට උත්සහ කරමි.

මූට බස් එකේ වෙන දේවල් මිසක් වෙන මොකක්වත් පේන්න නැද්දැ...? යැයි කෙනෙකුට ඇසිය හැක. ඇත්තටම බසය තුල පැය දෙකක් පමණ ගමන් ගන්නා නිසා විවිධ වූ මිනිසුන්ගෙන් සැකසුනු, විවිධ වූ සමාජ ක්‍රමයන් සහිත රටක් කෙසේනම් එක් ධජයක්, එකම ජාතික ගීයක්, මුළු රටටම එකම නීති පද්ධතියක් ගෙන ඒමට හැකි වන්නේ කවදාද...?

වෙනසක් කරන්න

සමීපතම සහෘදයෙක් වන දසුන් අයියාගෙන් පුංචි ඔවදන් ටිකක් ලැබුණා.

මට මාගේ සේවක මඩුල්ල සඳහා අධ්‍යයන වැඩමුලුවක් පවත්වන්න නියමිතව තිබෙනවා, ඉතිං ඒකට ලෑස්ති වෙන්න ඕන කරන දෙවල් ටිකකට සහය මම ඉස්සෙල්ලම ඉල්ලුවේ දසුන් අයියාගෙන්.

ලැබුණේ මෙච්චරයි...... හැමදාම ඉල්ලන විදිහට දෙන්න එපා.... වෙනසක් ඇති කරන්න, බැරිවුනත් උත්සහ කරන්න... අලුත් විදිහකට හිතන්න...........

ඇත්තටම ස්තූතිය අයියේ මටත් අලුතින් වෙනස් විදිහට හිතන්න ඉඩක් පෙන්නුවට......

බසයේ සීනුව....

අධ්‍යාපනයේ ඇති අඩුවක්ද...? එසේ නැතිනම් මේ ඔවුන් පුරුදුවී ඇති ආකාරයද යන්න දන්නේ ඔවුන් අදහන දෙවියන්ම පමණි.

කතාව කෙටියෙන් මෙහෙමයි..... බස් රථයක සීනුවක් ඇත, එය ඇත්තකි. සීනුව නාද කල යුත්තේ තමාගේ නැවතුමට ආසන්න අවස්ථාවේදීය... එහෙත් මේ සම්මන්තුරෙයි ප්‍රදේශයේ වැසියන් සිව්දෙනෙකු බසයෙන් බසිනවා නම් ඔවුන් සිව්දෙනාම සීනුව නාද කරයි.

සවස විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යාවන් හා ශිෂ්‍යයන් විශාල පිරිසක් කාර්තිව් සිට සම්මන්තුරෙයි දක්වා පැමිණෙති. ඔවුන්ට බසයෙන් බසින්නට බස් නැවතුමක් නැත, කොහොමත් මුන් තනි තනිව නොව කල්ලි ගැසී ගමන් කිරීමට පුරුදු වූ අය වෙති (කෑමට ගන්නා දේ නිසා එසේ විය හැක). ඉතිං එකෙකුගේ සීනුව නාද වීමත් සමග බසින්නේ 10 දෙනාද දහවතාවක් මේ සීනුව නාද වේ.

මොවුන් ඉගෙන ගන්නා දේ කුමක්ද...? කොපමණ උගතුන් වූවත් සමාජයේ ජීවත්වීමට නොදන්නා පිරිසක් මෙහි වෙසෙති. ඇත්තටම මෙය ඔවුනගේ සමාජ ක්‍රමයෙන් ඔවුනට ආවේණික වන දෙයකි. කිසිදු ජගතෙකුට මේ පුංචි මක්කම නිසි පරිදි විනය ගරුක අයවලුන් වෙසෙන ජන භූමියක් කල නොහැකි බව නම් කිව යුතුමය.